Το γιατί τιμούμε τη μνήμη του εκτελεσμένου Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του δε χρειάζεται καμία ιδιαίτερη εξήγηση.
Ζει και θα ζει στην καρδιά και τη συνείδησή μας. Ο Μπελογιάννης και οι χιλιάδες άλλοι και άλλες, επώνυμοι και ανώνυμοι που δε δίστασαν να προσφέρουν και τη ζωή τους για το λαό, για τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεζόμενους.
Ο Μπελογιάννης έγινε ήρωας, γιατί έκανε το καθήκον του ως το τέλος. Ηταν συνειδητή, προμελετημένη η απόφασή του να πεθάνει. Ηξερε τι τον περίμενε, ήξερε ότι μπορούσε αν ήθελε να κερδίσει τη ζωή του, όμως δεν το ρίσκαρε, γιατί τον ενδιέφερε να κρατήσει τη συνείδηση και την αξιοπρέπειά του ως το τέλος, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Ο Μπελογιάννης έχασε τη ζωή του από το εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν ήταν όμως οι στρατιώτες οι εκτελεστές του. Ούτε μόνο οι στρατοδίκες που αποφάσισαν το θάνατό του. Τον εκτέλεσε μαζί με τους συντρόφους η αστική τάξη της χώρας με τα όργανά της, το παλάτι, οι ΗΠΑ, και η κυβέρνηση Πλαστήρα. Ο Πλαστήρας μπορούσε να απαιτήσει την απονομή χάρης αλλά δεν το έκανε. Δεν έχει σημασία αν δεν το έκανε από φόβο ή από ιδεολογία. Το αποτέλεσμα μετράει.
Ο Νίκος Μπελογιάννης δεν ήταν απλά ένας κομμουνιστής που προσαρμοζόταν σε κάθε φάση του κινήματος, σε κάθε μορφή πάλης. Ηταν ο αγωνιστής, που διάλεξε το θάνατο, γιατί αγαπούσε πολύ τη ζωή, ζωή γι' αυτόν ήταν ο λαός πρωταγωνιστής.
Ηταν ο κομμουνιστής που συνδύαζε υποδειγματικά τη θεωρία με την πράξη, τη διανοητική με την πρακτική δουλειά. Το όπλο με την πένα, τη σκέψη με τη βασανιστική σωματική και ψυχική προσπάθεια.
Ας θυμηθούμε πώς έγραψε και τα έγραψε στα ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ, μέσα από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας και τελικά στη φυλακή της Κέρκυρας.
Συγκλονιστικά γίνονται τα αισθήματα, όταν ξέρουμε ότι αυτά τα κείμενα γράφτηκαν με την καύτρα των σπίρτων, που καίγονταν με το αναμμένο τσιγάρο.
